To "μπαλκόνι" του μυαλού

Όταν οι σκέψεις «αγγίζουν ταβάνι» το μυαλό πάει κι έρχεται μεταξύ των «αν» και των «γιατί». Κι είναι κάμποσες οι φορές που αυτό μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Το μυαλό τότε ψάχνει για μια διέξοδο. Για ένα «μπαλκόνι» που θα το φιλοξενήσει μέχρι να αδειάσει κάθε τι που έχει κρατήσει.

Αν έχεις ανακαλύψει το δικό σου «μπαλκόνι» θεώρησε τον εαυτό σου τυχερό και από τους λίγους εκλεκτούς. Βλέπεις, δεν έχουν όλοι την ικανότητα να το κάνουν γιατί περί ικανότητας πρόκειται. Μιας ικανότητας που επιτάσσει την φυγή και την περισυλλογή ως μέσο επικοινωνίας με το «μέσα» σου.

Στο μπαλκόνι του μυαλού, στο κατάλευκο με φόντο το γαλάζιο πηγαίνεις που και που για να ακουμπήσεις κάθε σου ενδόμυχη σκέψη. Άλλες φορές είσαι μόνος και απολαμβάνεις τη μοναξιά σαν ένας βασιλιάς στο θρόνο σου. Άλλες φορές επιλέγεις συνειδητά ή ασυνείδητα δεν παίζει κανένα ρόλο, κάποιον για παρέα. Ένα πρόσωπο που θα σε ακούει απλά, δεν θα κρίνει. Ένα άτομο που θα σου μιλήσει μόνο όταν πραγματικά θα χρειαστεί να πει κάτι.

Συνήθως θα είναι βράδυ γιατί βλέπεις οι σκέψεις βολτάρουν όταν δουν πως τα σοκάκια του μυαλού είναι άδεια. Τότε αποφασίζουν να βγουν για να ταράξουν λιγάκι την ησυχία. Καλό είναι κι αυτό… η πολύ ησυχία δεν ωφελεί πάντα σε κάτι. Στο μπαλκόνι αυτό θα φυσάει ένα γλυκό αεράκι, μια θαλασσινή αύρα με την αλμύρα που της πρέπει στην ατμόσφαιρα. Ίσα ίσα για να «νοστιμεύει» τις σκέψεις.

Σε αυτό το μπαλκόνι οι σκέψεις έχουν όλες την πραγματική τους βαρύτητα, την διάσταση που τους αρμόζει. Δεν μεγαλοποιείς κάτι αλλά και δεν υποβιβάζεις καμία σκέψη. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία σύγκρισης αλλά με κίνητρο το να ξαλαφρώσεις, απλά αρχίζεις να διαγράφεις. Δίχως να μειώνεις κάτι σε σημασία. Απλά αποφασίζεις τι αξίζει να κρατήσεις και τι όχι. Τι θα αφήσεις να παρασύρει το θαλασσινό αεράκι και τι θα φυλάξεις.

Το μπαλκόνι του μυαλού είναι ταυτόχρονα υπαρκτό μα και ανύπαρκτο. Όταν νομίζεις πως όλα σε εγκατέλειψαν θα δηλώσει μαγικά την εμφάνισή του. Και τότε θα μεταφερθείς εκεί και θα κοιτάξεις τα πάντα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Πιο ανάλαφρη, πιο ταξιδιάρικη και πιο ανέμελη. Θα αράξουν οι λέξεις σε μια γωνιά εκεί μαζί σου μέχρι να βαρεθείτε να αναλύετε, μέχρι να πάψετε να βγάζετε συμπεράσματα μέσα από εικασίες. Μόνο η ουσία θα μείνει και με αυτή θα γυρίσεις πίσω στη βάση σου.

Τα μυαλό θέλει το δικό του «φευγιό». Θέλει τη δική του νυχτερινή βαρκάδα στο φεγγαρόφωτο για να φωτίσουν όλα. Θέλει το δικό του αέρινο φιλί για να ζεστάνει, να γλυκάνει. Θέλει το δικό του «μπαλκόνι» για να χαζέψει τη θέα με μοναξιά ή και χωρίς. Να κλάψει, να γελάσει, να φωνάξει και κυρίως να μη κριθεί χωρίς να χρειάζεται να υποκριθεί.

Άσε το μυαλό να παρασυρθεί και να παρασύρει με τη σειρά του σε εκείνο το «μπαλκόνι». Μην τα αναλύεις όλα και πολύ μόνο κάνε το και θα γίνεις μάρτυρας ενός μεγάλου έρωτα. Εκείνου της καρδιάς και των «θέλω».

By Mary Samou