Η θάλασσα είναι το κάδρο για όλα
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει « Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Θαρρείς πως ο τόπος μας, η Ελλάδα είναι αυτό ακριβώς που ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης θέλησε να κλείσει με λέξεις μέσα σε μια από τις πoλλές φράσεις σοφίας που μας χάρισε.
Το μπλε, το απέραντο και ατελείωτο μπλε της θάλασσας είναι το χρώμα που πάντα διαλέγω. Με τα δικά μου πινέλα ζωγραφίζω τον δικό μου παράδεισο και μπαίνω μέσα κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία. Η θάλασσα είναι ο δικός μου παράδεισος αλλά κι ο παράδεισος πολλών άλλων που καταφεύγουν κοντά της σε πολλές φάσεις της ζωής.
Αν ήταν γυναίκα θα ήταν μια από τις σειρήνες που προσπάθησαν να ξελογιάσουν τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Θα ήταν η γυναίκα που δεν μπορείς να της αντισταθείς με τίποτε. Αέρινη κι ανάλαφρη, με αγγίγματα απαλά σαν τον αφρό της. Κρυστάλλινη και καθάρια με μια αλήθεια που σε τρομάζει κάποιες φορές. Δροσερή κι επιβλητική όποτε εκείνη προστάζει. Κι άλλες φορές θα ήταν η γυναίκα μυστήριο που στα βάθη της κρύβονται όλα τα μυστικά του κόσμου.
Πολλοί είναι εκείνοι που προσπάθησαν να την κατακτήσουν στα βάθη των αιώνων μα εκείνη ξέρει πολύ καλά που να χαρίσει την ομορφιά της. Την θάλασσα για να την μάθεις πρέπει πρώτα να τη σεβαστείς. Να αφήσεις την ίδια να σε μάθει τον τρόπο. Βλέπεις μπροστά της είμαστε όλοι τόσο μα τόσο μικροί κι ανήμποροι. Η θάλασσα έχει τους δικούς της κανόνες άλλοτε αρμονικούς κι άλλοτε σκληρούς.
Όταν σταθείς μπροστά της να είσαι αληθινός. Να την κοιτάζεις με τα μάτια της ψυχής για να σου δώσει αυτό που αληθινά ποθείς. Δεν χαρίζεται σε εφήμερα βλέμματα. Δεν αρέσκεται σε περιστασιακά κομπλιμέντα. Θέλει να την θαυμάζεις, να υποκλίνεσαι μπροστά στο μεγαλείο της. Η θάλασσα ξέρει να καταλαβαίνει τον πόνο του κάθε ανθρώπου. Τον νιώθει, τον αφουγκράζεται και τον απαλύνει. Το αλάτι λένε κλείνει, ψήνει τις πληγές και δε μιλάμε για τις φανερές πληγές μα για τις άλλες που «βασανίζουν» σώμα και νου.
Έχει πάντα τον τρόπο να «ανοίγει» την σκέψη εμφανίζοντας ξαφνικά λύσεις που πριν δεν έβλεπες. Έχει πάντα τον τρόπο να ηρεμεί και να γαληνεύει ψυχές και βλέμματα. Είναι και ήταν πάντα εκεί, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Στα παιδικά μας καλοκαίρια μετρώντας κύματα ανέμελα, χτίζοντας κάστρα στην αγκαλιά της. Στα εφηβικά καλοκαίρια να της εξομολογούμαστει τους πρώτους μας έρωτες κι εκείνη να φυλάει καλά το μυστικό. Στα καλοκαίρια που με φίλους μοιραστήκαμε την άμμο της, με φωτιές πλάι στο κύμα να συζητάμε για κοινά μας όνειρα. Κάθε φορά που πετάμε ένα βοτσαλάκι μέσα της ρίχνουμε μια σκέψη μας στην αγκαλιά της. Κι εκείνη χαμογελά. Γιατί για μια ακόμη φορά την εμπιστευθήκαμε.
Η ματιά δε χορταίνει να κοιτάζει τον ορίζοντα, εκείνη τη μαγική γραμμή που χωρίζει γη και ουρανό. Τα χέρια δε χορταίνουν να αγγίζουν την αλμύρα της. Κι η ψυχή υγιαίνει, γεμίζει από το μπλε της. Γιατρικό για όλα το μαγικό της μπλε. Ο ήλιος δε μπορεί να της αντισταθεί, βυθίζεται μέσα της κάθε μέρα βάφοντας κόκκινα τα νερά της με τον πόθο του.
Η θάλασσα είναι το κάδρο που ταιριάζει σε όλα. Είναι η κινητήρια δύναμη, το σημείο μηδέν όπου μυαλό και σώμα κάνουν επανεκκίνηση. Είναι το καταφύγιο, η φίλη, η συντροφιά, η αγάπη, ο έρωτας… είναι η ίδια η ζωή με μια καρδιά που χτυπά δυνατά και συντονίζει όλο το σύμπαν. Μια καρδιά όλο μπλε….
By Mary Samou
