Η ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια
Γράφω για την θάλασσα μέσα από τους τοίχους του σπιτιού μου. Γράφω για το μπλε που λείπει από τις ζωές μας. Το μπλε του ουρανού, το μπλε του νερού και της αλμύρας. Γράφω για όλα όσα χάσαμε για λίγο και που τώρα λησμονούμε με λύπη και ανησυχία. Όλα βρισκόταν γύρω μας έτοιμα να τα αφουγκραστούμε και να τα αγγίξουμε μα τα θεωρούσαμε δεδομένα.
Δεδομένη η αγκαλιά στους γονείς μας.. «εντάξει ας μη γινόμαστε συναισθηματικοί θα τους αγκαλιάσω άλλη στιγμή». Δεδομένη η βόλτα για καφεδάκι με φίλους.. «δε βαριέσαι θα τους δω κάποια άλλη στιγμή δεν προλαβαίνω τώρα». Δεδομένο το σε αγαπώ στη μάνα μας .. « ξέρει πως την αγαπώ μωρέ δε χρειάζεται να το λέω συνέχεια». Δεδομένος ο περίπατος για εξάσκηση .. «μόλις γύρισα από την δουλειά βαριέμαι να πάω τώρα».
Πόσες σκέψεις και πόσα δεδομένα χαμένα. Κι όλα έρχονται τώρα στο μυαλό, τώρα που δεν είναι πια δεδομένα. Τώρα που τα λησμονούμε και που μας λείπουν όσο ποτέ άλλοτε. Τα δεδομένα άλλαξαν και οι συντεταγμένες επίσης. Τα όνειρα κυκλοφορούν με μάσκα μην μολυνθούν από ιούς δίχως προέλευση. Τα χέρια έπαψαν να αγκαλιάζουν και να νιώθουν τη ζεστασιά μιας χειραψίας μονάχα καλυμμένα μέσα από γάντια προσπαθούν με δυσκολία να φανούν λειτουργικά. Όλα προστατευμένα κι όμως νιώθουμε πιο εκτεθειμένοι από ποτέ.
Η ζωή όμως δεν μπαίνει σε καλούπια. Η ζωή δεν σταματάει ποτέ. Δεν κάνει ούτε μια απλή παύση. Γιατί ζωή σημαίνει ανασαίνω, ονειρεύομαι, γελάω, νιώθω, αγγίζω, αγκαλιάζω, φιλάω, μοιράζομαι, πλησιάζω…επικοινωνώ.
Μετά την καταιγίδα βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο, όπως συνηθίζεται να λέμε. Κι όλα θα βρούνε τους ρυθμούς τους μα εμείς δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Θα είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Θα χαιρόμαστε ειλικρινά για τον διπλανό μας και όχι με καθωσπρεπισμούς. Θα γελάμε δυνατά γιατί θα μας αρέσει να ακούγεται η χαρά μας. Θα λέμε «καλημέρα» και θα την εννοούμε κάθε ημέρα. Θα λέμε «να έχουμε την υγειά μας» και θα είναι για εμάς η σημαντικότερη ευχή. Θα πάψουμε να έχουμε δεδομένα πρόσωπα και καταστάσεις γιατί πολύ απλά η συνείδηση θα χτυπάει το καμπανάκι της όταν ξεχαστούμε για λίγο.
Θα πιούμε καφεδάρες με τα φιλαράκια μας και θα τους ακούμε ευλαβικά όταν θα μας λένε τα νέα τους κι όχι την οθόνη του κινητού μας. Θα αγκαλιάζουμε πιο συχνά τους γονείς μας και θα περνάμε πιο πολύ χρόνο με τον παππού και την γιαγιά γιατί τίποτε σε αυτή την ζωή δεν είναι δεδομένο πόσο μάλλον όσοι είναι μονάκριβοι για εμάς.
Θα πάμε και πάλι στη θάλασσα και θα αφεθούμε στο δροσερό της κύμα. Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα πέσουμε στην αγκαλιά της. Θα μυρίσουμε και πάλι την αλμύρα της στο αεράκι της βραδινής μας βόλτας. Θα χαζέψουμε και πάλι το ηλιοβασίλεμα από ένα όμορφο μπαλκόνι του Αιγαίου. Θα κοιτάξουμε και πάλι τα αστέρια στον βραδινό ουρανό αγκαλιά με εκείνους που αγαπάμε.
Ναι η ζωή ξέρει πάντα τον τρόπο.. φτάνει να την ακούς.. σε παύση η ρουτίνα.. όχι η ζωή.
