Όρια..

"Αν σπρώξεις τον εαυτό σου μέχρι τα όρια του, θα διαπιστώσεις ότι αντέχεις πολλά..."

Μια φράση που είδα κάπου γραμμένη να μοστράρεται με μοναδική κι αφοπλιστική αλήθεια κι ειλικρίνεια. Ο καθένας έχει τα δικά του όρια. Όταν λέμε όρια συνήθως στο μυαλό μας παίζει η εικόνα μιας γραμμής. Διόλου τυχαίο αν σκεφτούμε πως πέραν αυτής της γραμμής που ο καθένας από εμάς χαράσσει, όλα αρχίζουν και χτυπάνε κόκκινο.

🌸🌸

Τα όρια όμως γίνανε για να τα περνάμε, για να τα πατάμε και να νιώθουμε πιο ζωντανοί γνωρίζοντας πως καταφέραμε να τα πάμε λιγάκι πιο πέρα. Οι άνθρωποι που με ζήλο καταφέρνουν να υπερβούν εμπόδια και να ωθήσουν μανιωδώς τα δικά τους όρια ώστε να πετύχουν στόχους είναι οι άνθρωποι που μάθανε από μικρή ηλικία να ζούνε με όρια μέσα σε λογικά πλαίσια.

🌸🌸

Υπάρχουν άνθρωποι που πάσχισαν να κατακτήσουν πράγματα που άλλοι τα θεωρούν δεδομένα στην ζωή τους. Υπάρχουν άνθρωποι που τα όνειρά τους φτάνουν μέχρι ένα σημείο όχι από αβεβαιότητα αλλά από ταπεινότητα.Υπάρχουν άνθρωποι που παραδίδουν μαθήματα ζωής καθημερινά. Που με δύναμη ψυχής καταφέρνουν άθλους.

🌸🌸

Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δε θα το βάλουν κάτω.. ακόμη κι όταν αντικρίσουν την περιβόητη γραμμή.. τα δικά τους όρια. Θα τα κοιτάξουν κατάματα και θα τα αντιμετωπίσουν. Με γενναιότητα και θυσίες. Με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπήκαν από νωρίς στα βάσανα της ζωής αλλά δεν πτοήθηκαν. Υπάρχουν άνθρωποι με

"Αχίλλειο πτέρνα" πραγματική, ρεαλιστική μα που την μετέτρεψαν σε πηγή δύναμης.

🌸🌸

Τα όρια ήταν και θα είναι πάντα υπαρκτά και χρήσιμα. Αξιοθαύμαστοι εκείνοι που τα άγγιξαν. Εκείνοι που ζήσανε το όνειρο του να τα προσπεράσουν, να τα νικήσουν. Να κερδίσουν το δικό τους προσωπικό στοίχημα. Αξιέπαινοι όσοι το πράττουν καθημερινά.. αδιάκοπα.

Ναι... ξέρω πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Ξέρω και τα όρια τους. Ξέρω και τη δική τους δύναμη ψυχής. Ξέρω από πρώτο χέρι τα κίνητρα τους. Ξέρω έναν τέτοιον άνθρωπο... Τον θαυμάζω και τον ακολουθώ στα δικά του βήματα κι ας μην είναι γοργά σαν των άλλων.

🌸🌸

Τον θαυμάζω και τον αντιγράφω...αντιγράφω τη θέληση και την πυγμή του απέναντι στη ζωή. Αντιγράφω το τσαγανό του, το πείσμα του. Νιώθω περηφάνια που σπρώχνει τα δικά του όρια, τους δικές του κόκκινες γραμμές. Νιώθω το μεγαλείο της ψυχής του... υποκλίνομαι σε αυτό.

Τα όρια πρέπει να τα δεχόμαστε και να τα σεβόμαστε. Πιο μεγάλο σεβασμό όμως τρέφουμε για εκείνους που δεν λογαριάζουν από κόκκινες γραμμές...που δεν σταματάνε μέχρι να καταφέρουν να αλλάξουν το χρώμα...

"Πράσινο! Φύγαμε! Μπορείς να τα καταφέρεις!"

Αφιερωμένο στον γιό μου Γιάννη