Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Κάθε ημέρα είναι και μια καινούρια αρχή. Το έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές και μπορεί να μας κουράζει ώρες ώρες όμως έτσι είναι. Η κάθε μας μέρα είναι το νέο χαρτάκι στο μπλοκάκι. Είναι άγραφο ακόμη και καθαρό. Μας περιμένει να το γεμίσουμε με όμορφα σχέδια αλλά και με μουτζούρες. Δεν παίζει κανένα ρόλο το αν θα έχει περισσότερα όμορφα πράγματα από ότι μουτζούρες αφού οι επιλογές μας μέσα στη διάρκεια της ημέρας θα μείνουν εκεί σε αυτό το άγραφο αρχικά χαρτάκι.
Ξέρετε κάτι όμως; Είναι λίγες οι φορές που κατανοούμε τη προσωπική μας εσωτερική δύναμη. Κι είναι ακόμη πιο λίγες οι φορές που θα βάλουμε όλο μας το είναι σε οτιδήποτε κάνουμε. Και η αιτία είναι δυστυχώς μια και μόνο. Και ισχύει για όλους τους ανθρώπους ασχέτου χαρακτήρα ή προσωπικών βιωμάτων. Η αιτία είναι πως παίρνουμε πολλά από αυτά που κάνουμε ή ίσως και όλα ως δεδομένα. Δεν θα περάσει καν από το μυαλό μας πως θα μπορούσε να είναι η τελευταία φορά που κάνουμε κάτι.
Χωρίς να ακουστούμε μακάβριοι αυτό που εννοούμε είναι το εξής. Το να δίνουμε σε κάθε τι, την απόλυτη και 100% σημασία και αξία που του αρμόζει. Σαν να ήταν η τελευταία φορά που για οποιοδήποτε συμπαντικό λόγο θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Σαν να στερούμασταν ξαφνικά αυτά που θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα. Κάτι σαν αυτό που όλοι μας νιώσαμε μέσα στο χρονικό διάστημα που είχαμε τη «καραντίνα». Γι’ αυτό πριν συνεχίσεις να διαβάζεις να σε προειδοποιήσω πως τα λόγια θα είναι δυνατά και οι λέξεις χτυπούν στο συναίσθημα για αφύπνιση.
Να αγκαλιάζεις σαν να μην μπορέσεις να το ξανακάνεις. Να αγκαλιάζεις και να το εννοείς. Παιδιά, γονείς, συντρόφους και φίλους, να τους αγκαλιάζεις γιατί το νιώθεις. Όποτε και όσο συχνά το νιώθεις. Να αγκαλιάζεις με πάθος και λαχτάρα. Σφίξε και άσε μέσα στα δευτερόλεπτα μιας αγκαλιάς να χωρέσει όλη σου η αγάπη για εκείνους που σε νοιάζει και που σε νοιάζονται. Σκέψου πριν κάνεις άλλη μια αγκαλιά βιαστικά πως είναι η τελευταία που τη κάνεις. Σίγουρα αν αυτό το σκεφτόσουν κάθε φορά που θα αγκάλιαζες ένα άτομο, οι αγκαλιές σου θα ήταν όλες το ίδιο ζεστές και γεμάτες νόημα. Ισάξιες και δυνατές.
Να φιλάς σαν να μην μπορέσεις να ξαναφιλήσεις. Σαν να σου το απαγόρευαν και να μη μπορούσες να το γευτείς και πάλι. Να τα δίνεις τα φιλιά και να μην τα μετράς. Δεν είναι τρόπαια για να τα επιδεικνύεις αλλά ανάγκη για επαφή. Το μητρικό φιλί είναι αναντικατάστατο. Το σχεσιακό φιλί είναι μοναδικό και πολλά υποσχόμενο. Το φιλί σε φιλικά μας πρόσωπα είναι εγγύηση μιας μοναδικής σχέσης ζωής. Το φιλί προς τους γονείς μας είναι η επιβεβαίωση μιας σχέσης άρρηκτης στο χρόνο, άφθαρτης. Να φιλάς και να μη τα λογαριάζεις τα φιλιά. Να μη τα στερείς από εκείνους που αγαπάς και να μην τα στερείσαι κι εσύ σαν άνθρωπος. Τι πιο όμορφο και ολοκληρωτικό από ένα φιλί που σαν περάσει το κατώφλι των χειλιών θα φωλιάσει στη καρδιά και θα τη ζεστάνει.
Να λες αυτά που θέλεις να πεις και να τολμάς να εκφράζεσαι γενικότερα. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες του ανθρώπου είναι η αδιαμφισβήτητη ανάγκη να εκφραστεί. Τη στιγμή που η σκέψη θα σχηματίσει μια άποψη στο μυαλό, εκείνη την στιγμή ακριβώς να λες αυτό που θέλεις. Τα λόγια είναι μεταφορείς μηνυμάτων και είναι λάθος να τα παρερμηνεύουμε. Όπως λάθος είναι να μην τα παραδίδουμε τα μηνύματα. Να λες αυτά που σε πειράζουν αλλά και αυτά που σε χαροποιούν. Να μοιράζεσαι με επιφωνήματα το μέσα σου και τις στιγμές σου.
Τέλος σκέψου να μην μπορούσες για κάποιο λόγο να δείξεις την ευγνωμοσύνη σου και την αγάπη σου σε όσους ήθελες πάρα πολύ να τα δείξεις. Σκέψου να σου στερούσαν το «ευχαριστώ» και το «σε αγαπώ» και φαντάσου πως είναι η τελευταία σου ευκαιρία να τα πεις. Τι κάνεις; Αφήνεις τους εγωισμούς και τα χαρίζεις απλόχερα σε όσους τα αξίζουν. Τα δίνεις και μάλιστα με όλο σου το είναι και με μια θλίψη ίσως για το ότι δεν το έκανες πιο πριν.
Σαν να μην υπάρχει αύριο θα πρέπει όλοι μας να λειτουργούμε. Φυσικά κανείς δεν το εφαρμόζει μα σκεφτείτε πόσα πράγματα από τα παραπάνω χάνουμε τελικά κοιτάζοντας το χρόνο να περνάει, «ταΐζοντας» τον εγωισμό μας, κάνοντας για μια ακόμη ημέρα πράξη το γνωστό «κι αύριο μέρα είναι».
Οι καλύτερες ημέρες είναι οι γεμάτες ημέρες. Γεμάτες από συναισθήματα και την ικανοποίηση πως όχι μόνο νοιάστηκες, αδιαφόρησες, ενδιαφέρθηκες ή μη, αλλά το έδειξες κιόλας. Ώρα για αποκαλύψεις μιας και το «αύριο» είναι πολύ ανυπόμονο και κυρίως ΠΟΤΕ δεδομένο.
Written by Mary Samou