Η ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια
Γράφω για την θάλασσα μέσα από τους τοίχους του σπιτιού μου. Γράφω για το μπλε που λείπει από τις ζωές μας. Το μπλε του ουρανού, το μπλε του νερού και της αλμύρας. Γράφω για όλα όσα χάσαμε για λίγο και που τώρα λησμονούμε με λύπη και ανησυχία. Όλα βρισκόταν γύρω μας έτοιμα να τα αφουγκραστούμε και να τα αγγίξουμε μα τα θεωρούσαμε δεδομένα. Δεδομένη η αγκαλιά στους γονείς μας.. «εντάξει ας μη γινόμαστε συναισθηματικοί θα τους αγκαλιάσω άλλη στιγμή». Δεδομένη η βόλτα για καφεδά