« Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις!» κατά τον αγαπημένο μας Οδυσσέα Ελύτη. Πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει μέσα σε μια φράση με τόσο δυνατές λέξεις. Όνειρα και ονειροπόλοι.. έννοιες συχνά παρεξηγημένες από ένα κόσμο που έχει μάθει να αντιστέκεται στις πιο ανάλαφρες σκέψεις μέσα στην καθημερινότητα. Θαρρείς πως ο ονειροπόλος σε χαρακτήρα απειλεί και απειλείται από οτιδήποτε έχει να κάνει με την ρουτίνα και το σταθερό πρόγραμμα. Και όμως αν το σκεφτούμε

Γράφω για την θάλασσα μέσα από τους τοίχους του σπιτιού μου. Γράφω για το μπλε που λείπει από τις ζωές μας. Το μπλε του ουρανού, το μπλε του νερού και της αλμύρας. Γράφω για όλα όσα χάσαμε για λίγο και που τώρα λησμονούμε με λύπη και ανησυχία. Όλα βρισκόταν γύρω μας έτοιμα να τα αφουγκραστούμε και να τα αγγίξουμε μα τα θεωρούσαμε δεδομένα. Δεδομένη η αγκαλιά στους γονείς μας.. «εντάξει ας μη γινόμαστε συναισθηματικοί θα τους αγκαλιάσω άλλη στιγμή». Δεδομένη η βόλτα για καφεδά

Άλλη μια χρονιά πέρασε και άφησε τα χνάρια της στο καλαντάρι της ζωής. Τούτες τις μέρες λίγο ή πολύ όλοι μας κάνουμε εκείνον τον απολογισμό που ηθικά επιβάλλεται να κάνουμε για να θυμηθούμε και να αναλογιστούμε. Τι πράξαμε, τι είπαμε, τι λάβαμε, τι δώσαμε και άλλα τόσα… που σιγά μην τα θυμηθούμε όλα τελικά, μονάχα εκείνα που μας χάρισαν έντονα συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά είναι εκείνα που μένουν χαραγμένα στο μυαλό μας. Και κάπως έτσι ο απολογισμός ξεκινάει. Και κάπως έτσι

«Την θέα την απολαμβάνεις όχι μονάχα από τα όμορφα μπαλκόνια.. αλλά και από μικρά γλυκά παράθυρα». Την θέα της ζωής σου δεν θα την χαρείς μόνο από μεγάλες βεράντες. Δεν θα την απολαύσεις μόνο υπό την σκιά μιας τέλειας σκεπής. Την θέα της ζωής σου θα την εκτιμήσεις καλύτερα μέσα από παράθυρα που μπάζουν νερά όταν βρέχει. Μέσα από παραθυρόφυλλα που χτυπάνε όταν λυσσάει ο άνεμος. Γιατί τίποτε και κανείς δεν είναι τέλειος σε αυτόν τον κόσμο. Την θέα της ζωής σου θα την ευχαριστιέ

… υπήρχε κάποτε μια φιλία ανάμεσα σε δυο πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο το λέγανε Ζωή και το άλλο Ανέχεια. Η Ζωή ήταν δραστήρια και πολύ απαιτητική σε όλα της. Η Ανέχεια ήταν πιο ήπιων τόνων μα ήρεμη δύναμη στην σχέση αυτή. Μια ημέρα η Ζωή το παρατράβηξε με τα καπρίτσια της και τα τερτίπια της κι η Ανέχεια δεν άντεξε άλλο. Πόση ανέχεια πια.. κι έτσι η βαθιά αυτή σχέση ξαφνικά έληξε. Ξαφνικά ή μήπως όχι και τόσο ξαφνικά τελικά; Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πως για να προοδεύσουμε πρέπει

Σε έναν από τους αγαπημένους μου περιπάτους στη παραλία και στο μέσον μιας απίστευτα ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχα με κάποιον προφανώς αρκετά σοφό κράτησα μια φράση, «Οι μίζεροι άνθρωποι δε ζουν, είναι μόνιμα πεινασμένοι κι αχόρταγοι.» Η φράση αυτή στοίχειωσε το είναι μου από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα. Όλοι λίγο πολύ έχουμε στον άμεσο οικογενειακό ή φιλικό μας κύκλο κάποιους. « Ένα έχω να σου πω» συνέχισε ο σοφός αυτός φίλος, « Ζήσε χωρίς να μιζεριάζεις αλλιώς δε θα ζήσει